کتاب آدم های خوشبخت کتاب می خوانند و قهوه می نوشند

یک سال قبل، وقتی همراه فلیکس به اورژانس رسیدم، به من گفتند که کار از کار گذشته و دخترم در آمبولانس تمام کرده است. آن‌قدر حالم بد شد که شروع کردم به بالا آوردن، اما کمی که بهتر شدم، دکترها گفتند کالین هم بیشتر از چند دقیقه یا درنهایت چند ساعت وقت ندارد. اگر می‌خواستم با او وداع کنم نباید زمان را از دست می‌دادم. می‌خواستم هوار بزنم و سر آن‌ها داد بکشم که دروغ می‌گویند اما نمی‌توانستم در چنبره کابوسی هولناک گرفتارشده بودم و دلم می‌خواست باور کنم که خیلی زود از خواب بیدار خواهم شد. اما خانم پرستاری ما را به‌سوی اتاقکی برد که کالین آنجا بستری‌شده بود. تمامی كلمات و حركات درون آن اتاق در ذهنم ثبت‌شده است. کالین آنجا بود؛ روی تختي عريض خوابیده و توده‌ای از دستگاه‌های پر سروصدا و چشمک‌زن به او وصل شده بود. بدنش به‌سختی تکان می‌خورد و صورتش پر از خون‌مردگی بود.

این کتاب توسط آنیس مارتن - لوگان نوشته شده و به همت ابوالفضل الله‌دادی در 208 صفحه ترجمه‌شده است و انتشارات به نگار آن را به چاپ رسانده است.