کتاب زندگی ما

سالها می‌گذرد از زمانی که آژیر قرمز می‌شنیدیم، در تاریکی به سمت پناهگاه‌ها می‌دویدیم و نمی‌دانستیم آیا جان سالم بدر خواهیم برد یا نه. سال‌ها می‌گذرد از غرش موشک و صدای انفجارِ از فرار کردن به شهرهای دیگر و از مدرسه رفتن‌های غریبانه از جنگ جان سالم بدر بردیم و آن را از سر گذراندیم، اما بر «تجربة» - آن کمتر تأمل کردیم. در بخشی از ذهن خود می‌دانستیم که مرگ درشوم ترین شکل خود - یعنی کشته شدن به دست انسانی دیگر در گوشه‌ای کمین کرده و حال که سراغ خودمان نیامده، در حال فرود بر سر دیگرانی است که وطن، تاریخ، زبان و فرهنگ ما رادارند. این همان چیزی بود که در خلوت خودمان هم نمی‌توانستیم به آن نزدیک شویم، نمی‌توانستیم به آن فکر کنیم و به کلامش درآوریم، در سکوت با خود، در سکوت با خانواده، در سکوت با دوستان و در | سکوت با جامعه ادامه دادیم. ادامه دادیم و به فراموشی سپردیم. اما در همین حین گروهی امکان روی برگرداندن از حقیقت را پیدا نکردند: آن‌ها که ناگزیر با هراس و درماندگی انسانی‌شان مواجه شدند و بهای جنگ را پرداختند. راستی آن‌ها با این قصه چه کردند؟ دقیقه‌ها، ساعت‌ها، روزها، ماه‌ها و سال‌های طولانی پس‌ازآن را چگونه گذراندند؟ چه معنایی به آن دادند؟ ازآنچه درسی گرفتند؟ با خود. بازندگی و با انسان‌های دیگر غریبه‌تر شدند یا آشناتر؟

متن فوق از قسمتی از کتاب زندگی ما است. این کتاب توسط سبا مقدم تألیف و در انتشارات افکار به چاپ رسیده است.