کتاب بانو سپید

و با گذر از کودکی دو چیز را از دست دادم: لذت گم کردن کفش‌هایم در گل و پابرهنه برگشتن به خانه، درحالی‌که در آب به دنبال گل‌های سرخ آتشین می‌گشتم، و سرزنش‌های مادرم که بیشتر به دلیل نگرانی برای من و کمتر به سبب ناراحتی حقیقی‌اش بود؛ زیرا اگرچه اخم‌ها را در هم می‌کشید اما لبخند می‌زد. و اگر کتابی که می‌خوانم بدنم را آن‌چنان سرد کند که هیچ آتشی توان گرم کردنش را نداشته باشد، آنگاه می‌فهمم که شعر است. اگر احساس کنم که رأس سرم از جا کنده می‌شود ، بازهم درمی‌یابم که شعر است. تنها به این دو شیوه، شعرت متن را درمی‌یابم. و امیلی اندیشیدن را راه نزدیکی به خداوند می‌داند و از این‌که انسان‌ها دستخوش شگفتی نمی‌شوند و حرص و طمعی وحشیانه برای ریاکارانه زیستن نشان می‌دهند، تعجب می‌کند. و گاه کسی به سراغمان می‌آید که ما را از شخصیتمان رها می‌کند، شخصیتی که آن را باوجودمان اشتباه گرفته بودیم. چنین رستاخیزی نیازمند دو احساس است، عشق و شهامت، شهامت آتشی است که از تفاوت‌های اندک میان چوب‌ها هراسی ندارد. عشق، محبتی است که به‌گونه‌ای خستگی‌ناپذیر ، پایدار می‌ماند.

متن فوق از قسمتی از کتاب بانو سپید است. این کتاب توسط کریستیان بوبن تألیف و به همت مهوش قویمی ترجمه شده و در انتشارات آشیان به چاپ رسیده است.