کتاب و چشم هایش کهربایی بود

"قابله ناامید چمباتمه زد کف چاه. دیگر دنبال دسته‌ای سوگل نمی‌گشت. حشره‌های کوچک یکی‌یکی می‌آمدند چشم در چشم خیره نگاهش می‌کردند. دختر و پسر بودنشان را می‌دید از لای پاهاشان، چشم‌هاشان آشنا بود. می‌خواستند رازشان را بگویند اما قابله دسته‌اش را بیشتر فشار داد روی گوشه‌اش تا نشنود و جیغ می‌کشید. زورزدن‌هاش بی‌فایده بود، صداش درنمی‌آمد. همه‌شان باهم قصدشان را فریاد می‌زدند میان اووه اووه شان. قابله هنوز جیغ می‌زد و گوشه‌اش را گرفته بود دودستی. یکباره همه‌شان آرام شدند. دورتادور دیواره چاه زن‌هایی دور قابله حلقه زدند و هرکدام حشره‌ای هم‌شکل خودشان را بغل گرفتند. قابله زن‌ها را شناخت مخصوصاً زن چشم عسلی را که داشت قهقهه می‌زد و از چشمه‌اش اشک‌هایی به رنگ عسل می‌ریخت. خواست به زن نزدیک شود اما تا گردن فرورفته بود در خوناب. زن حشره چشم عسلی‌اش را پرواز داد رو به در چاه و قهقهه‌زنان، درحالی‌که نیمی از چاه پرشده بود از اشک چشم‌ها و گرفته بود روی خونابه‌ها را فریاد می‌زد: «آب روان، آب روان...»"

این کتاب توسط انتشارات هیلا در 151 صفحه چاپ شده است.