مجله بخارا شماره 130 فروردین - اردیبهشت 1398

«تذكرة الأولياء کتابی است که به دو گونه می‌توان آن را خواند: هم مثل کتاب حسین کرد قابل‌خواندن است و هم به‌مانند تراکتاتوس ويتگن اشتاین. در قرائت نخستین کافی است چشم خود را روی سطرها سفر دهیم و حوادث را دنبال کنیم، که مثلاً چه گونه حلاج را بر دار کرده‌اند. یا وقتی به گفتاری از نوع سخن جنید درباره خلاص رسیدیم که می‌گوید: «فرض في فرض و فرض في نفل»، بگوییم «آری، همان است که من می‌فهمم. مقصودش لابد شیرینی نقل است و با مراجعه به فرهنگ عمید معنی کلمات آن را به دست آوریم. در قرائت دوم، روی هر سطر، گاه، می‌توان روزها اندیشید. درست است که اینجا قلمرو زبان ارجاعی و بیان منطقی نیست اما در همین زبان عاطفی و هنری هم ظرایفی وجود دارد که فهم آن ظرایف گاه به اندیشیدن بسیار نیاز دارد و به دانسته‌های بسیاری در حوزه معارف اسلامی. درین قرائت. دوم یک فعل یا حرف‌اضافه‌ای که همراه آن فعل به‌کاررفته است می‌تواند روزها وقت مصحح کتاب و خواننده جدی آن را بگیرد.»

متن بالا نوشته محمدرضا شفیهی کدکنی درباره‌‌ی تذکره اولیا، از 130 امین شماره بخارا است. بخارا به سردبیری علی دهباشی بیستمین سال چاپ خود را سپری می‌کند. این شماره یادنامه حسین گل‌گلاب است  به همراه شعری منتشرنشده از استاد شفیعی کدکنی با آثاری از ایرج افشار، ژاله آموزگار، محمود آموزگار، منوچهر احتشامی، سایه اقتصادی‌نیا و ...