کتاب دکتر جکیل و آقای هاید

این کتاب برای بازار دیگری بود، بازار - به اصطلاح - «مهیج‌های یک شیلینگی» (shiling shocker) یا «داستان ده سنتی» (dine novel) که قرار بود معیارهای داستان‌های ترسناک را برای همه از برام ستوكر گرفته تا ستیون کینگ، وضع کند. عنوان کتاب می‌بایست نخستین خوانندگان آن را سردرگم کرده باشد - این کتاب دقیقاً راجع به چه نوع «مورد»ی بود؟ و چرا چنین «عجيب» بود؟ آیا داستانی از یک مورد قانونی جنجالی می‌گوید مثلاً یک درام دادگاهی درباره‌ی جکیل در برابر هاید؟ در این صورت، وکیل آترسن که نخست راجع به مورد آگاه می‌شود، برای مرتب کردن داده‌ها و دسته‌بندی اسناد قانونی مرتبط، جایگاه مناسبی دارد در صورت پیشامد مرگ برای دکتر هنری جکیل ... تمام دارایی‌اش به حامی و دوست او جناب آقای هاید می‌رسد."). یا این‌که «مورد عجیبی از دیدگاه پزشکی ست؟ حتماً این دکتر لانین است که اینک آترسن به امید یک تشخیص مستدل، بابت وضعیت دوستشان دکتر جکیل، به او مراجعه می‌کند و در «آزمایشگاه» داروهای طبی در «اتاق تشریح قدیمی» است که داستان پیش می‌رود. اما اگر چنین باشد نیز ما با جرمی از نوع «وحشیگری استثنایی» روبه‌رو می‌شویم و خود را درگیر یک‌گونه‌ی کاملاً متفاوت از «مورد» می‌یابیم. گونه‌ای که در واژه‌نامه‌ها چون «اتفاقی که نیازمند به تحقیقات پلیس یا کارآگاهان دیگر است» توصیف‌شده، از آن‌گونه که شرلوک هولمز در همان سال ۱۸۸۶ آغاز به حل کردنشان کرد. متن بالا قسمتی از کتاب دکتر جکیل و آقای هاید است که توسط لویی ستیونسن نوشته شده و به همت فهیمه عابدینی در 128 صفحه ترجمه شده و در انتشارات کتاب شب به چاپ رسیده است.